Yazarların yerin dibine girdiği anlardır.
Bir yaz günü annem beni arayıp "queen eve gelirken karpuz Al" dedi. Ben de iş çıkışı markete uğradım. Karpuz almaktan hiç anlamam tabi, hangisini alsam hayatımdaki insanlar gibi kelek çıkarlar hep. Bir adam karpuz seçiyordu yanında da bir kadın vardı. Artık aklım o an neredeyse adama yaklaşıp şöyle dedim " karpuzdan anlar mısınız?" Ortamda derin bir sessizlik oluştu, adamla kadın hiç gözlerini kırkmadan bana odaklandılar. Cümleyi kurduktan beş saniye sonra o cümlenin nerelere seyahat edebileceği beynimde yankılandı. Sonra birden kahkaha atmaya başladılar. Ben sesimi bile çıkarmadan yüzüm kıpkırmızı bir şekilde diğer aldıklarımı ödemek için resmen kasaya doğru koştum. Sonra kadın ve adamda kasaya geldi. Meğerse onlar da müşteriymiş ve büyük ihtimalle ya sevgili ya da evlilerdi.
Kadın güldü ama birisi gelip benim kocama "karpuzdan anlar mısınız?" diye sorsa o kadının ordan cenazesi çıkardı. Aradan yıllar geçti ben o günden beri karpuz yemiyorum.