Ilık bir İzmir akşamında balkonda otururken, burnuma gelen iğde kokusuyla mazi beni içine çekti yine…
dünyanın en taze kokularındandır. içine girdiği birçok şeyi güzel yapar. Bir dalını odaya koyun mesela sarar sarmalar o şahane koku...
ama ben ne zaman bu kokuyu duysam, sebepsiz bir hüzün kaplardı içimi, gözlerimde yaşlar birikir, ağlayamazdım, sebebi yoktu bencileyin o hüznün, ama sektirmeden her iğde kokusu duyuşumda…
bir gün arkadaş davetinde idik, gülüş oynaş kahkahalarla geçiyordu vakit, balkona sigara içmek için çıktım, vazoda iğde çiçekleri vardı, dokundum iğde çiçeklerime… elimi burnuma götürdüm ve aynı his sardı bünyemi… hüzün… ölüm geliyordu aklıma… ama nedendi?
çözemiyodum… yıllar yılı kaçtım iğde kokusundan, çaycı mehmet abi masama vazoda reddettim, iğdeli kolonya verdiler istemedim… çünkü beni hüzünlendiriyordu sebepsiz.
birgün dedemin kız kardeşinin ölüm haberini aldık ve köye gittik, kefenleme sırası gelmişti, bende odadaydım, anneannem elinde bi kaç dal iğde çiçeğiyle geldi odaya, kefenin yanına iğdeleri koydu… güzel koksun diyeymiş, batıl bi inanç belkide!!!
şimşekler çatkı beynimde… aklıma dedemin ölüm anı geldi, kapının kenarından küçük, meraklı ve korkulu gözlerle izlerken, biri getirip koymuştu kefeninin içine iğdeyi!.
kapıdan içeri girerken burnuma doğru süzülen o iğde kokusuyla, sen napıyorsun burada hadi çık dışarı diye de bağırmıştı bana…
nasıl da severdim dedemi…
panikle dışarı çıktım, bir sırrı çözmenn garip heyecanı da vardı yüreğimde, içimi hüzünle kaplayan kokunun sebebini buluvermiştim oracıkta…
şimdi yine ne zaman iğde kokusu duysam ölüm gelir aklıma, bembeyaz kefenin içine sarılan ve yanına koyulan bir dal iğde…
Seni çok özledim dedecim…