gereksiz yere övünülen şeyler

baylupen
bir şiir görmüştüm; şair, kadının fiziğini öyle bir betimlemişti ki görmüş kadar oluyordunuz. çok ama çok güzel bir kadını tasvir ediyordu, tasvire de güzelliğe de bir miktar hayran kalmıştım. fakat şairin bu bakış açısına yapılan yorumlar beni üzmüştü. insanların güzellik ya da çirkinlikle övünmesi ya da bir şiirin konusunun bu olması beni cidden üzmüştü. kolayca bozulabilecek bir şey değil miydi bu? bir kaynar suyun dökülmesiyle bozulabilen, bir iş kazasının kolayca zedeleyebileceği bir şey değil mi? şair aşkını tasvir ediyordu fakat şiir tamamen dış görünüşten ibaretti. yıllanmanın bedeli olarak da ödenen bu güzellikle ya da tam anlamıyla dış görünüşle ne kadar daha gereksiz bir egoyla dolup taşacaksınız?