"yalnızlık", "psikolojik yabancılaşma" konularında benim sıralamamda (bkz:Oğuz Atay)'ın hemen ardında yer alan yazar. ikisinin ortak özelliği hiç kimsenin kendisiyle ilgili dillendiremeyecek olduğu şeyleri söyleyebiliyor oluşlarıdır. oğuz atay'ı böyle değerlendirmemin sebebi; günlük hayatta herkesin düşündüğü ama sıradanlıktan düşündüğümüzü fark etmediğimiz, aklımıza gelmeyen ayrıntıları müthiş şekilde cımbızlayıp anlatabilme yeteneği. yusuf atılgan'da durum mahremiyete evriliyor. ben bunu anlatamazdım çünkü o kadarını anlatmasam da olur, diyorsun.
yusuf atılgan'ın hayatı da değişik: 1946 yılında aydın kesimde yer alan nitelikli bir edebiyat öğretmeniyken Manisa'nın Hacırahmanlı köyüne yerleşip 30 sene çiftçilikle uğraşmış. Aylak Adam ve Anayurt Oteli'ni yazmış. Canistan romanını tamamlayamadan ölmüş. yazdığı bazı öyküler ödül almış. o iki romanındaki "tip"ten yola çıkacak olursam -yusuf atılgan'ın romanlarındaki baş kişi, karakter değil tiptir- yusuf atılgan, "yalnızlığın kitabını yazmış" bir adamdır. saygıyla yâd ediyorum.