surata atılan ilk yumruk

O ilk gerçek kavgadan bahsediyorum. adrenalinden, kalbinizin vücudunuzun içinde stipriz yaptığını hissedersiniz ve birde karşılığı geliyorsa farklı evrenlere götürür sizi. bazıları ise hiç bir şey hissetmez döver gider.

ilk okul da sıra arkadaşımın esneye esneye kollarını yavaş yavaş geniş açıyla açması sonucu kazara yediğim yumruktur.. insan oğlunun ilk hayvani dürtüleriyle karşılatığım anda denilebilir tabi

yumruk, tekme, tırnak ne varsa yedim alnım şişmişti, yüzüm kan revan içindeydi. hiç unutmam. bayrampaşalı olmak kolay bir şey değil.

edit: bizim buralarda tek kişiye yirmi kişi dalmak adet gibi bir şeydir de.

Hiç yumruk yemedim. Ama annemden 5 yumruk şiddetinde bir tokat yemiştim hiç unutamıyorum onu. Suratım kırmızı gelmiştim yarım saat.

her ne kadar barış yanlısı biri olsam bile, dayak atmanın veya yemenin verdiği rahatlık hissi sinirlerimi bozuyor. çünkü gerçekten o ilkel rahatlama hissi uyuşturucu gibi, gerçekten sorunlu varlıklarız şiddet açlığı çeken bir ırkız.

Pazar da olmuştu. Tartışma çıktı oğlanın biri dedemin üstüne yürüyünce suratına yumruğu çaktım. Sonra 3kişi ağzıma sıçtılar ama mutluyum. Bi daha olsa bi daha yaparım

Çok istıyorum be, sebepsiz yada çok önemli bir sebebi olacak, başkası kurtarmaz. Şöyle kıran kırana, ağız burun dalmak istiyorum. Bir o kadar da dayak yemek istiyorum, ama lanet olsun çok barışçıl biriyim, sürekli alttan alıp, olası bir kavgayı içgüdüsel olarak engellemeye çalışıyorum. Neden hep ezilen taraf olmayı seçtiğimi ben de bilmiyorum ama, çok acınacak haldeyim.