5 senedir cello caliyorum.
Yani bundan 5 sene once, celloya basladigim ilk haftalarda, katilacak oldugum orkestrayi ilk defa dinlemek uzere genel orkestra salonuna cikmistim. Yeni arkadaslar edinmisim, ortam falan guzel gayet samimi bir kac sey disinda, her sey super. Slav Marsi calmaya basladilar cok da severim. Severim tabii de 3. dakikasindan sonra skilip kapatiyorum tabii o zamanlar. Marsin icine sican bir kac durum haric cok da guzel caliyorlardi, ozellikle viyolalar. Yaklasik 5. dakikada bir sessizlik oldu, tam cellolarin yavasca girdigi bolumden 2-3 p once, bos bulunup alkislamaya basladim bitti diye. Birden yaklasik 30 tane yuz bana donene kadar alkisladigimin farkinda da degildim. Neyse kostur kostur indim salondan, utanctan kulaklarimdan ates cikiyor sanki, nefes alamadim bir sure kendime gelemedim. Arkamda duran, o zamanlar bestim dedigim kancik kiz "puuuaahahhahaaaa naptin sen yieahahah" diye inene kadar kalkamadim yerimden. O gunden sonra gunde en az 6 saat cello + orkestra ile calismalara basladim iste.