sevdiğimiz kişileri kaybetmek

En acı şeylerden birisi.Teker teker gitmeleri daha da çok koyuyor.

o kadar or*spu çocu hayattayken neden benim arkadaşım neden bi gülü bile kopartmaya kıyamayan arkadaşım diye sinirlenebileceğiniz hadise

kısa ve öz bir şekilde gerçekliktir

birini kaybettim ömrümden 2 yılımı aldı götürdü, diğerlerini düşünemiyorum bile. ancak öyle ya da böyle yaşayacağımız için elimiz kolumuz bağlı oturmak yerine sevdiklerimizin kıymetini onları kaybetmeden önce bilmemizin bilincine varmak yapılacak en doğru iş olacaktır.

henüz yaşamadım. nasıl bir duygu olduğunu bilmiyorum.

birden fazla kez başıma gelmiştir. umarım kimse yaşamaz.

baslık icin tanım: geçmeyecek sanılan o tarifsiz acıyı içinize gömüp, önünüze bakmaktan başka çare bırakmayan bi şeydir sevdiğini kaybetmek.

Deger verdigimiz insanlari bilincli veya bilincsiz kaybettigimizde gecirdigimiz hayal kirikligi , hayallerin , gecmisin ve gelecegin sona ermesinin verdigi huzunle kotu hissederiz. Abartmak veya esgecmek elimizdedir.

8 senemi bilerek ve isteyerek çöpe attım.Çünkü şerefsizdi.

Böyle böyle önce 2.5 senemi sonra 2 senemi verdim. Bunlardan 2 senemi alan hayatından çıkmamı istemiyor hayatında biri olmasına rağmen.

Bense verdiğim sözü tutarak hayatına hiç girmemişim gibi davranacağım. Bana ulasabilecegi numarami whatsapptan kullaniyorum fakat normal numarami değistirdim. Sosyal medyadan o fark etmeden takip etmeyi bıraktım.

Bir kaç şeyden daha emin olup hayatından tamamen çıkacağım.

Edit: imla

Anlamsızdır... Çok. Tabi ölüme anlam yüklemeye çalışmak çok daha anlamsız.

Sevdiğim kişilerin hepsini kaybedeceğim o kutlu güne kadar, hiç birini kaybetmek istemiyorum.

İçimde dolmayacak bir boşluk oluştu sanki. Bir daha hiç kimseyi sevmeyeceğim diyordum. Ama ondan sonra alıştım. Artık pek mühim değil giden gelen artık ben de pek bir şey ifade etmiyor. Çok güzel bir duygu duygusuzluk.

berbat bir duygu sanki bir boşluğa bırakılmış hissi veriyor ne yazık ki bu duyguyu iliklerime kadar hissetmekteyim...

insan ölümle karşılaştıktan sonra ölümün var olduğunu idrak edebiliyor. kişileri kaybetmek kısmında ki anlam bana sadece ölümü çağrıştırıyor. ölüm olmadığı sürece kişilerin kaybedildiğine inanmıyorum. sevdikleriniz hayatta ve yaşıyorsa nefes aldığını bilmek bile mutlu ediyor. ancak ölüm gerçek kaybedistir. bir daha göremez duyamaz dokunamaz olduğunuzdan emin olursunuz. annemi kaybettiğim de herkes onun ölmüş olduğundan emindi ve herkes bu yüzden toplanmıştı. bir tek ben şüpheliydim ölüp ölmediğinden. akıl tutulması gibi bir şey herkes hem fikir siz reddediyorsunuz. o öldükten sonra hiç bir şeyin bundan daha fazla acı vermediğini veremeyeceğini anladım. büyük eksik hissediyor insan. elini tutup canlı olup olmadığına baktım pat diye yere düşünce kalk filan diye seslendim kalkmadı çok zordu acıydı. yine de mezara koyuluşunu izledim ve emin oldum onu kaybettiğimden. soğuk çok soğuk mezar taşına dokunmak. ne yapsam eksik sanki ne yapsam tam mutlu değilim. büyük bir şeydi benim için o. karşılıksız severdi ve şartları yoktu. beni üzüyorsun demezdi hiç sen üzülürsün derdi. bunu nasıl becerirdi bilmiyorum ama yapardı ışte. yemyeşil gözleri sarı saçları vardı. çok masumdu yine o olsun isterdim dünyada yaşadığını bilsem yeterdi. çok az şeyden mutlu olurdu mesela benim mutlu olmamdan. kokusu.... kokusu hic bir yerde yok bulamıyorum. ona özgüydü. hiç bir sorunum yokken bile eksik hissediyorum hep eksik anlık olarak yerini başka şeylerle doldurmaya çalışıyorum ve sonra o eksiği hic gideremiyorum. ve hep tamamlanma ihtiyaci duyduğumda bir kere daha hatırlıyorum onun yerini doldurmaya çalıştığımi. günlük hayatın kosusturmacisina kaptırıp duygularını bir kenara itebilen birisi olamadim. beni esir alamiyor bu kosusturmaca ve ben de her gün yeniden yeniden hatırlıyorum. ama ölümü kabul ettim ölüm var gerçekten kaybetmektir ölüm. kin tutamaz ve affedici olur hale geldim ve insanlara daha açık olmayı net olmayı giden omurden ve bizden gidiyor. hayat çok kisaymis ya. bir arada oluyorsunuz ve sonra olamiyorsunuz ya sen ya o ölüyorsunuz birer ölümlüsünüz. ve çok acı çok anlamsız. onu hala çok seviyorum... ve beni en çok sevdiğini bildigim elinde olsa dağları önüme serecegini bildigim dunyada birlikte vakit geçirdiğim tek insan. insan kaybettiğinden bahsetmeye başlayınca daha neler neler yazmak istiyor. zmaanla unutmuyor çok daha fazla ozluyor beraber uyumayi arzuluyorsunuz. ölümün karşısında aciz olduğum kadar hic bir yerde aciz olmadım caresiz hissetmedim o kadar. yaşıyorsa kaybetmdiniz ! ama yaşamıyorsa bunun için gerçekten üzülün ve hatırlayın.
bir gözlüğü kullandığı ilaçları çantası bir yemenisi. her gün bir tanesiyle uyuyup şanslı hissediyorum. onun ellerinin değmiş olduğunu bilmek huzur veriyor. canım benim canım. seni hep ve hala çok seviyorum.

İlk defa yaşandığında hiç gitmeyeceğini, her zaman beraber olacağınızı sandığınız insanların da ellerinde olmadan sizi terkettiklerini anlamanızı sağlar.
Benim için babam olmuştur. Ölümle ilk onunla tanışmamama, önceden iki dedemi kaybetmeme rağmen, küçüklüğünde utangaç biri olup fazla arkadaşı olmayan benim için hayatımın her anında en çok yanımda olan insanı kaybetmek 3 yılın ardından hala bu satırları yazarken gözümü dolduruyor.
Diyeceksiniz ki "E kardeşim sevdiğin insanı bir tek ölümle mi kaybedersin?"
Evet
Başka hiç bir ayrılış, yaptığınız hiç bir hata, yediğiniz hiç bir kazık elinizden 112'yi arayıp ilk yardım yapmaya çalışarak beklemekten başka bir şey gelmezken çekilen acıya denk değil. Ki arkadaşlarınızdan, sevgilinizden ayrılmaya benzemiyor bu hiç. Anne, baba kadar katlanan, tüm hatalarına rağmen affeden, senin için uğraşan insan olamaz. Şimdi böyle düşünmüyorsanız, geç gelmesini dilemekten başka bir şey yapamadığım zaman gelince anlayacaksınız.