her geçen gün sanki yaşam avuçlarımdan kayıp gidiyor. artık yaşama isteğimi kaybettim. yaşamak benim için bir bulantıdan başka bir şey değil. kendimi ve hayatımı sorgulamaya başladığımdan beri tüm değer verdiğim kavramlar bir hiçliğe doğru evrilip anlamsızlaştı. özellikle de din ve aile mefhumu artık bana göre içi boş bir kavramdan başka bir şey değil. bu kocaman dünyada kitaplarım dışında aslında ne kadar yalnız olduğumu bir kez daha anladım. ard arda yaşadığım huzursuzluklar ve başarısızlıklar artık canımı bezdirdi. şu son zamanlarda yaşamaktan tamamen vazgeçmeyi düşünmeye başladım. işin garip yanı şu an canıma son vermesem bile ilerde bu düşünce benim için ilerde belki de tek makul bir seçeneğim olacak.