En basitinden kötü karakteristiklerin iyi karakteristiklerin yokluğundan ibaret olmadığını söyleyebildiğim durum. şöyle ki Mesela cömert olmamak açgözlü olmak anlamına gelmiyor. Bir insanın bizatihi açgözlülük huyuna sahip olması lazım. Ya da merhametin yokluğu zalimliği direkt açığa çıkarmaz. Tamamen tarafsız birinin ölüme kayıtsızlığıyla öldürmekten keyif alan bir katilin durumu arasındaki farkı düşün mesela. Kötü huyların iyi huyların ya da insanın içindeki iyiliğin yokluğundan ibaret olması mümkün değil gibi göründüğünden kötülüğe de iyiliğin yokluğu diyemiyorum.
kötülüğün iyiliğin yokluğu olmaması
İyi kavramının ortaya çıkması kötüyü tanımlayarak olur. Eğer ortamda kötü yoksa iyinin de bir anlamı kalmaz. Bazı kavramlar zıttıyla anlam kazanır.
Garip bir felsefik durum. Ama kötülük denen şey için bir olay gerek bence. Yani dünyadaki hiçbir insan iyilik yapmıyorsa eğer bu kötülük yaptıkları anlamına gelmez.
Aksine katıldığım düşüncedir.
İnsan doğumu itibariyle önce bencil -piaget'in bebeklik dönemi kuramlarını inceleyiniz-, daha sonra acımasız -yine piaget'nin okul çağı çocukluk özellikleri ile gözlemlerinizden faydalanın- ve sonrasında tekrar bencil -piaget ve freud'un ergenlik çağı teorileri- bir yapıdadır.
Yirmi sene bu şekilde yaşayan insan, mecbur olarak ileriki dönemlerde de gençliğini ve bebekliğini deneyim olarak yanında taşıyacaktır. Bu deneyimler ile çatışmalar yaşayacaktır.
Tüm bunların sonunda asıl olarak insan içinde barındırdığı kötülüğü -freud'un ego ve süperego çatışmaları- bastırarak iyi olmaya çalışan bir varlıktır.
Kötülüğün olmaması demek, iyiliğin gün yüzüne çıkması demektir.
İyilik denen şey, Kötülüğün yokluğudur.
Tabii burada iyiliğin yanına ilgisizliği de eklemek gerekir ki, iyilik üzerine alan biraz daha açılsın.
İnsan doğumu itibariyle önce bencil -piaget'in bebeklik dönemi kuramlarını inceleyiniz-, daha sonra acımasız -yine piaget'nin okul çağı çocukluk özellikleri ile gözlemlerinizden faydalanın- ve sonrasında tekrar bencil -piaget ve freud'un ergenlik çağı teorileri- bir yapıdadır.
Yirmi sene bu şekilde yaşayan insan, mecbur olarak ileriki dönemlerde de gençliğini ve bebekliğini deneyim olarak yanında taşıyacaktır. Bu deneyimler ile çatışmalar yaşayacaktır.
Tüm bunların sonunda asıl olarak insan içinde barındırdığı kötülüğü -freud'un ego ve süperego çatışmaları- bastırarak iyi olmaya çalışan bir varlıktır.
Kötülüğün olmaması demek, iyiliğin gün yüzüne çıkması demektir.
İyilik denen şey, Kötülüğün yokluğudur.
Tabii burada iyiliğin yanına ilgisizliği de eklemek gerekir ki, iyilik üzerine alan biraz daha açılsın.