İlkokulda yanlış yöntemlerle, boğa boğa, sıka sıka aşılamaya çabaladılar Atatürk sevgisini bize. Zorlaya zorlaya küçük bir çocuğa bir şeyler anlatır, bunu benimsemesini ve hatta bununla yatıp kalkmasını emrederseniz bu çocuğu alması için zorlanan unsurdan, nefret ettirirsiniz. Ne de olsa, çocuk bu! Benim dönemimde bu böyleydi. Sorulan soruları bilmeyen kişi aşağalanır, ölümüne ağlayan kişi, yüceltilir... garip bir durum gerçekten. Hele ki dinini yaşayan bir ailedenseniz... annem anlatır mesela sırf hoca kızı oldukları için öğretmenleri tarafından ne türlü hakaretlere maruz kaldıklarını, Atatürk'ü örnek göstererek "O bu ülkeyi sizin gibileri süpürerek yaptı" gibisinden yere sokmalar vesaire. Yani bir düşünün, çoğu kişinin ailesi islam diniyle büyümüş ve gene çoğusunun karşısına bu tip öğretmenler çıkmış. İnsanların sevmemesi normal ve ilahlaştıran pek çok kişiyi gördükleri sürece putlaştırdıklarını da öne sürerler. Bu bana kalırsa tamamen çocukluktan kalma bir şey. Benim çocukluğumda da "Atatürk" dendiğinde içim daralırdı. Bana bir soru sorulacak diye tedirgin olurdum. Hatta öyle bir vaziyete geldi ki bir gün rüyalarımda tanrı ve Atatürk'ü yan yana bir tren yolunda yürürken görmeye başladım. Bu rüyam hala ilginç gelir bana ama buradaki ana düşünce kafamda Atatürk'ü ilahlaştırmış olduğumdu. Şöyle söyliyim, dini bir ailede büyürken bunu düşünmek bile bana çok ayıp gelmişti ve ben git gide uzaklaştım ondan. Git gide daha da sevmez oldum. O yüzden Atatürk ve put kavramları arasında öğretmenlerin, çevredekilerin daha size küçükken yüklemiş oldukları bir çarpıtmanın varlığını fark edebiliyorum.
Şimdi Atatürk'ü seviyor musun? deseler hiç düşünmeden evet derim. Bu da tekrardan o dinini yaşayan aileme borçluyum. Öyle güzel kazandırdılar ki bana Atatürk'ü onların da hakkını ödeyemem.