ataerkil düzende erkek olmak

öncelikle bu konuyu açma nedenim kesinlikle acıları yarıştırmak falan değil.kadınların nasıl zorluklar çektiğini, nasıl haksızlıklara uğradığının farkındayım ve diyebilirsiniz ki kadınların sorunu çözüldü de sıra erkeklere mi geldi? haksızsınız diyemem ama paylaşmak istedim.

şunu söylemek isterim ki başında toplumsal olan ne varsa ona karşıyımdır.bazı kilit konular dışında toplumsal kelimesi beni korkutur bile diyebilirim.ama bu karşı gelme konusu ergenlik tribi falan değil yani uzun dönem ergenliğimi yaptım çıktım.bazı şeylere gelemiyorum sadece.

toplumsal cinsiyet tanımlarını reddediyorum.kadın şöyle olacak, erkek böyle olacak falan gibi laflara karşıyım.açıkçası bana fazla iddialı geliyor böyle tanımlar.sakal bırakmayı, küpe takmayı, dövme yaptırmayı, müzikle uğraşmayı seviyorum.okuyorum ama para kazanmak için değil merak ettiğim için.ev geçindirmek istemiyorum, evleneceğim kadının dizeceği evin masraflarının bana girmesini istemiyorum.önemli bir karar alırken yanımdaki kadının bütün ihaleyi bana bırakmasını istemiyorum.kadın-erkek ilişkilerinde girişimci biz olmayalım istiyorum.okul hayatım boyunca kadın hocalarımın daha anlayışlı ve merhametli olduğunu düşünüyorum.hiç bir kadın hocam en ufak bir fiziksel şiddet uygulamadı.ama erkek hocalardan eşek suda gelinceye kadar dayak yemediğimiz mi kaldı? yoksa özgüvenimizi s*kene kadar hakaret mi edilmedi? erkek olduğumuz için güçlü görünmek zorunda mıyız? ya da konu erkek veya kadın olmakla mı alakalı yoksa güçlü olmakla mı? gücün insanı zehirlemesiyle mi alakalı?