çaresizlik

11.sınıfın başlarında biriyle tanışmış idim. Sevgi anlamını iyice yitirdiğim ve şakaya verdiğim zamanlardı aynı şu an olduğu gibi. Kimse beni sevemez kanka olmak en iyisi tarzında düşünürken buldum ver herkeste bunu uyguladım. Tanıştığım kişi o kadar güzeldi,eğlenceli ve zeki biriydi ki rüzgarına kapılmıştım sürekli şakalar yapıp eğlenirdik o sıra. Umudum olmuştu. Beni derslere adapte eden kişi oldu, çalışmamı bir şeyler başarmamı destekleyen kişi oldu, yoldaşım oldu. Ne olduğunu anlamadan çıkmaya başladık ama hep aynıydık. Onun büyük hayalleri vardı ve fazlalık olduğumu hissettim. Onu engelleyeceğimden öyle korktum ki ne yapacağımı bilemedim. Geceleri düşünüyor, düşünmekten gözüme uyku girmiyordu ara sıra. Sonunda olan oldu. En son engelle beni yazmıştım. Sınav grubu öğrencisini hayallerinden ayıracak kadar düşük biri olamazdım. O an öyle düşünmüştüm,hala öyle düşünüyorum. Çaresiz hissetmiştim,bombok bir durumda hissetmiştim işte o an. Bilmiyorum. Umarım kimse yaşamaz bu durumu.