bir hastanede çalışıyor olmam. gerçi bunu okuyan sağlık emekçisi dostlarım ''zaten bu intihar etmek için yeterli bir sebep'' değil mi diye soracaklardır ve aslında sorularında haklıdırlar da. lakin zorlu hastane şartlarında çalışmaktan daha öte sebeplerden ötürü intihar etme fikri son bir yıldır hiç çıkmıyor aklımdan. acayip bir iyimserlikle erteleyip duruyorum.
geçenlerde bu eylemselliği aklıma kesin koymuştum. gerçi yine fikri akşama ertelemiştim. bir yoğun bakımın önünden geçiyordum. içeride vefat eden bir hasta vardı ve dışarıda yakınlarının çığlıkları her tarafımı dağladı.
o çığlıklar, beni bin bir emekle büyüten ablamın çığlıkları doldu geldi kulağıma. ve fikrimden vazgeçtim.
eğer bu fikirde olan bir dostum varsa, eyleminden önce bir kaç gün her hangi bir yoğun bakım kapısına gitsin. kimse ona neden orada diye de sormayacaktır. mutlaka yaşamını yitiren bir aileye rastlar. ve onların acılı çığlıklarına.
hayatınızda mutlaka üzerinizde herkesten fazla emeği olduğunu düşündüğünüz çok sevdiğiniz bir yakınınız vardır. o feryadlar sizi eylemselliğinizden döndürmezse yine yaparsınız eyleminizi. ama rica ederim bu söylediğime de kulak verin