ismail güney yılmaz'ın yazısından bir kesit sunuyorum:
(...)
CHP'ye yakın olan insanlarımızın bir bölümünde bu üstten bakma durumu eskiden beri zaten vardı, şimdi bu, halka sömürge valisi edasıyla bakma hâli sosyalist solda dâhi görülüyor.
Hâlbuki tüm siyasetin kimliklere indirgendiği, Türkiye haritasının üç parçaya bölündüğü, emek ve sınıf siyasetinin adının geçmediği bir düzlemde, sosyoloji gereği AKP/ Erdoğan aleyhine bir tablo pek beklenemez. En fazla % 40'a düşüyorlar işte. Bu hareketi ayakta tutan üç şey var: Muhafazakâr kimlik/ İslami aidiyet, kutsal bir mertebeye yükseltilmiş “kurtarıcı” karizmatik bir lider ve partinin etrafında örülü büyük rant müşterekinden koparılan küçük payeler (iş, yardım vs.).
Bu blok, karşısına başka bir kimlik, yaşam tarzı siyaseti koyarak ya da Erdoğan'a öykünen kâğıttan kaplan bir lider çıkararak parçalanamaz. Bu parçalanma eğer gerçekleşecekse, ancak ve ancak sınıf siyasetiyle gerçekleşebilir. Bu insanlarla insan olmak, aynı ülkenin vatandaşı olmak dışında tek ortak yanımız yoksul olmamız. Siyaset, kitleleri kendi düşüncesine, saflarına kazanma, kazanamıyorsanız geniş kitleleri tarafsızlaştırma sanatıdır. Ama “bizimkiler” kazanmak için çalışacaklarına, karşı tarafın bütün önyargılarına nesnel zemin hazırlarcasına iştahla seçkincilik mavralarını sürdürüyor.
Rize'de HES'ler dereleri mi kurutuyor? “Gebersinler,daha beter olsunlar”. Kayseri'de fabrikalar mı kapatılıyor? “Gebersinler!”. Neden? “Çünkü AKP'ye oy veriyorlar”. Solculuğa bakar mısınız. Nerede “halkımız sizi çok seviyoruz” diyenler, nerede bunlar.
Bu tutum, cehaletin tahakkümünü güçlendirmekten, ülkenin çölleşmesini hızlandırmaktan başka bir işe yaramaz. Kimlikten ödün vermeyi, “halk”ı toplam bir “iyi” olarak tanımlamayı önermiyorum. Tersine solun özüne, sınıfsal kimliğine, kinine sıkıca sarılmasından söz ediyorum. “Kadıköy” tipi solculuğun değil, “Armutlu, Gazi, Okmeydanı” tipi solculuğun geliştirilip, büyütülmesi gerektiğini düşünüyorum.
Bugün memleketin, halkın, solun hâli üzüntü için kuşkusuz somut, yakıcı gerekçeler sunuyor. Ama umutsuzluk, halka düşmanlaşma, gettolaşma başka bir şey, bu solun varlık sebebini yitirmesidir, bu ötanazidir.
Geçmişte bu topraklarda güçlü, sarsıcı bir devrimcilik vardı, yine olabilir. Tarih akmaya, yoksullar daha yoksul, zenginler daha zengin olmaya devam ediyor.
Bu büyük ülkede her şey olabilir.