laik günlük

insanları, yaşamayı seviyorum.
bir daktilom var ve yanımda bolca defter, dolmakalem taşıyorum. şehirde yağmurlu günler yaşıyoruz ve 80'lerin sonuyla 90'ların başındaki dünyaya bakıyormuşum gibi hissediyorum. henüz internet yok ve dünya gizemlerle dolu. insanlar renkli kazaklar giyiyorlar ve permalı saçlı kadınlar var. erkekler karın kaslarını göstermek için çabalamıyor. insanlar nazik.
kitapçılarda dolaşıyorum. yabancılara gülümsüyorum. bir yere gidip oturuyorum ve defterimi çıkarıyorum. yazdığım cümleyi seyrediyorum. yazdığım cümleyi seyreden bir yazar hakkında yazmayı düşünüp bu klişenin bayağılığına gülüyorum.
yediğim ekmekten tat alıyorum. yavaşça çiğniyorum. bir lokmayı yuttuktan sonra sohbet ediyorum. çatal kaşık seslerini duyuyorum. hardal şişesinin güzelliğine, sadeliğine hayran kalıyorum. soluduğum hava ciğerlerimi yakmıyor. bitkiler var.
sanki sarhoş halde eve dönerken düşüp başını vurmuşsun ve bayıldığında bir düş görmüşsün gibi dünya.
bunu bozmak istemiyorum. çizgilere basmadan yürüyen biriyim. o kadar sıradanım ki yolda karşınıza çıksam yüzüme bakmazsınız. giysilerim eski, fikirlerim zamanın uçlarını birleştiriyor.
önceleri kızıyordum fikirlerim görülmediği için. artık kızgın değilim.

birbirine aşık çiftler görüyorum ve seviniyorum. tam şu dakikada insanlar gelecekteki eşlerinin aileleriyle tanışıyor. yarı mahcup bir özgüvenle bir odada konuşuyorlar. tül perdeyi süzüyor birilerinin bakışları.
gelecek hayalleri geniş bir gülümseme oluyor.
adaletsizlikler, karanlık hesaplar, kötü insanlar yok demiyorum. kısa bir an sevinerek, dünyayı başka bir yer olmaya zorlayabiliriz diyorum.
haklı olduğumuzu düşündüğümüz bir anda bile karşımızdakine yüklenmemeyi, geçiştirmeyi öğrenebileceğimiz krizlerle dolu günlerimiz. başkalarına da yaşamayı, sabırlı olmayı ve bilginin kıymetinin farkına varmayı öğrenecekleri zamanı tanıyalım.

not: şehirde hiç sincap görmedim. parklarımızda sincap istiyorum.