Etki altında kalmadan düşünmeye başlayacak yaşa geldiğimden beri düştüğüm durum.
Tanrı kavramını ilk çöpe attığımda, eğer güzel ve topluma yararlı bir şey üretirsem mutlak son geldiğinde en azından fikirlerim yaşar en azından beni hatırlayan biri olur diye düşünmeye başladım ama sonradan bu egoizm bana ne katacak mutlak son geldiğinde bunun bir yararı mı olacak sanki dedim kendime.
Sonrasında kendimi birinin hayatını güzelleştirmek için kullanayım dedim. Tam kollarıma o kadar masum o kadar saf o kadar yaralanmış biri düştü ki ona bağlanmaktan kendimi düşünmez oldum. Yukarı paragrafta birkaç cümleyle özetlediğim erken ve orta ergenlik çağımda yaşadığım uzun kişilik buhranından sonra bu bir terapi gibi geldi bana. Aylar geçti güzel zamanlar yaşandı ama o tek başına bırakılmış yavru kedi misali insan ilk kez gördüğü sevgiye dayanamadı ve bir noktadan sonra bitti. Ben onun sayesinde yaşamaktan zevk alırken onun yaşama isteğini emdiğimden haberdar değildim ve o insana yardım etmek isterken ona çok büyük bir zarar verdim ve kendimi birine ait etmenin de bana pişmanlıktan başka bir şey getirmeyeceğini öğrendim. (Bu arada cinsellikten çok kötü şekilde soğudum)
Kısaca ne denersem deniyim o kesin çözüme varıyorum. Ben dünya için, evren için, insanlar için hiçbir şeyim. Olup olmamam sistemi de değiştirmeyecek sistemin değişmesinde sistemi değiştirenlere mutluluk hormonu dışında hiçbir şey kazandırmayacak. Bugünlerde ilk defa sonu erken getirmeyi bu kadar ciddi düşünüyorum. Doğal içgüdüm baskın gelmezse amaçsızlığıma dahabda amaçsızlık eklemek istiyorum. En azından 17 yaşında hayalleri bile olmayan bir insandan kurtulur gezegen çok minik bir miktar da olsa oksijen israfı aza indirgenir.