Çocuklu yaşlarda herkesin gözünde olan bir perde vardır ve gözünüzde olan o perde ebeveynlerinizden illa ki birisini sizin kahramanınız ilan eder.
hayal gücü yüksek bir çocuk iseniz çok fazla fobiniz vardır ve sizi bunlardan koruyacak kişi yine o kahramanınız olur.
büyüdükçe onun gibi olmak istersiniz çünkü size göre o bir süperkahraman gibidir.
aynı zamanda o perde dünyaya bakışınıza şekil verir, dünyanın sadece güzelliklerini görürsünüz. izlediğiniz çizgi filme, filmlere göre toz pembe bir dünya yaratırsınız kafanızda. ancak her geçen yıl yaşınız arttıkça o perde saydamlaşacaktır.
yavaş yavaş dünyada olan berbat şeyleri fark etmeye başlarsınız, kafanızda yarattığınız o dünyanın aslında ne kadar iğrenç bir yer haline geldiğini görürsünüz. süperkahraman olan ebeveyninizin aslında sıradan bir insan olduğunu ve onun eksikliklerini
fark edersiniz. ve sonunda o perde kalktığında araştırma sürecine girersiniz, bu dünya neden bu halde, insanlar neden bu kadar iğrençler,
bizim problemimiz ne? uzun süre araştırmadan sonra aradığınız cevabı bulursunuz ancak bunu kabullenmekte güçlük çekersiniz, çünkü
cevap zaten insanlığın kendisidir.
büyümenin acı verici gerçekleri
her şeyin farkında olmak ve sorumluluk altına girmek en nefret ettiğim iki şeydir büyüdükçe nefretim daha da artar