dünyanın en güzel şeyi olabileceği gibi en berbat şeyi de olabilir.
ne mutlu ki bu konuda şanslıyım.
kendi yaşımda, ruh ikizim(tabii daha sakin) olan güzeller güzeli bir kuzenim var(güzelliği konusunda abartmıyorum) her şeyimiz aynı, paylaştığımız şeyler ortak, derdimi dinleyen, onun derdi ile kederlendiğim hatta dert ayrımı bile yapmadan dertlerimizin bile ortak olduğu, koşulsuz şartsız birbirimize destek olduğumuz, birbirimizi kendimizden bile çok tanıdığımız bir kardeşliğimiz var.
beni benden daha iyi tanır mesela. neye sinirlenip neye sinirlenmeyeceğimi, ne ile mutlu olup olmayacağımı gayet iyi bilir.
bir keresinde küsmüştük. bayadır da konuşmuyorduk. bir gün içimi öyle bir sıkıntı kapladı ki bu sıkıntının sebebinin kuzenim olduğunu anladım. ona bir şey olmuştu bunu iliklerime kadar hissediyordum. bıraktım gururu aradım onu. bir şey yok dedi telefonda ama sesi dehşet kötü geliyordu. barıştığımızda ise "sen o gün beni aradın ya, o kadar kötüydüm ki, hiç konuşmadan hissettin? nasıl anladın? sana kırgınım diye yok bir şey dedim, geçiştirdim" dedi. sevdiğimiz insanlara kötü bir şey olduğunda hissedebiliyoruz, bunu anladım. umarım herkesin hayatında hiçbir zaman kopamayacağı böylesine bir bağ olur üstüne üstlük kan bağı olduğu kişiyle olması da ayrı bir güzellik katar buna. iyi ki varsın!
başka kuzenlerim de var lakin ne ben severim onları ne de onlar beni.
bir kişi olsun tam olsun denir ya, şükürlerimin sebebi işte üstte bahsettiğim kuzenim, kardeşim.