Öleceğin günü bilmek gibidir, sevdiğine gidememek, hayallerinden vazgecmek gibi, sigara elinde ağlarken göz yaşlarını elleriyle silme ihtimalinin 0 olması gibi. Tüm dünyayı, yaşamı, kendini herşeyi sorgularsin ya, aslında hiç mutlu olmadığını anlarsın, mutluluğu yakalamaya çalışırken birilerinin hayatını sikip bırakma ihtimalin dünyanı siker ya hiç birşey yapamazsın.. biri senin yüzünden ağlar ya onu teselli edecek birşey bulamazsın.. tam yüzün güler, her şey yolunda diye inanırsın da aslında yolun ters olduğunu görürsün ya işte böyle bir şey çaresizlik... Ağlamaktan Dünyan döner feleğin şaşar kendi hıçkırığın acı verir ya birşey yapamazsin. Çaresizim.
çaresizlik
Bir babanın manavın önünden geçerken çocuğunun gözünü montuyla kapatmasıdır. İlgili video yukarıdadır.
Edit: yazım hatası
gelmeyeceğini bile bile beklemek...
edit: geldi, hoş geldi.
edit: geldi, hoş geldi.
Etki altında kalmadan düşünmeye başlayacak yaşa geldiğimden beri düştüğüm durum.
Tanrı kavramını ilk çöpe attığımda, eğer güzel ve topluma yararlı bir şey üretirsem mutlak son geldiğinde en azından fikirlerim yaşar en azından beni hatırlayan biri olur diye düşünmeye başladım ama sonradan bu egoizm bana ne katacak mutlak son geldiğinde bunun bir yararı mı olacak sanki dedim kendime.
Sonrasında kendimi birinin hayatını güzelleştirmek için kullanayım dedim. Tam kollarıma o kadar masum o kadar saf o kadar yaralanmış biri düştü ki ona bağlanmaktan kendimi düşünmez oldum. Yukarı paragrafta birkaç cümleyle özetlediğim erken ve orta ergenlik çağımda yaşadığım uzun kişilik buhranından sonra bu bir terapi gibi geldi bana. Aylar geçti güzel zamanlar yaşandı ama o tek başına bırakılmış yavru kedi misali insan ilk kez gördüğü sevgiye dayanamadı ve bir noktadan sonra bitti. Ben onun sayesinde yaşamaktan zevk alırken onun yaşama isteğini emdiğimden haberdar değildim ve o insana yardım etmek isterken ona çok büyük bir zarar verdim ve kendimi birine ait etmenin de bana pişmanlıktan başka bir şey getirmeyeceğini öğrendim. (Bu arada cinsellikten çok kötü şekilde soğudum)
Kısaca ne denersem deniyim o kesin çözüme varıyorum. Ben dünya için, evren için, insanlar için hiçbir şeyim. Olup olmamam sistemi de değiştirmeyecek sistemin değişmesinde sistemi değiştirenlere mutluluk hormonu dışında hiçbir şey kazandırmayacak. Bugünlerde ilk defa sonu erken getirmeyi bu kadar ciddi düşünüyorum. Doğal içgüdüm baskın gelmezse amaçsızlığıma dahabda amaçsızlık eklemek istiyorum. En azından 17 yaşında hayalleri bile olmayan bir insandan kurtulur gezegen çok minik bir miktar da olsa oksijen israfı aza indirgenir.
Tanrı kavramını ilk çöpe attığımda, eğer güzel ve topluma yararlı bir şey üretirsem mutlak son geldiğinde en azından fikirlerim yaşar en azından beni hatırlayan biri olur diye düşünmeye başladım ama sonradan bu egoizm bana ne katacak mutlak son geldiğinde bunun bir yararı mı olacak sanki dedim kendime.
Sonrasında kendimi birinin hayatını güzelleştirmek için kullanayım dedim. Tam kollarıma o kadar masum o kadar saf o kadar yaralanmış biri düştü ki ona bağlanmaktan kendimi düşünmez oldum. Yukarı paragrafta birkaç cümleyle özetlediğim erken ve orta ergenlik çağımda yaşadığım uzun kişilik buhranından sonra bu bir terapi gibi geldi bana. Aylar geçti güzel zamanlar yaşandı ama o tek başına bırakılmış yavru kedi misali insan ilk kez gördüğü sevgiye dayanamadı ve bir noktadan sonra bitti. Ben onun sayesinde yaşamaktan zevk alırken onun yaşama isteğini emdiğimden haberdar değildim ve o insana yardım etmek isterken ona çok büyük bir zarar verdim ve kendimi birine ait etmenin de bana pişmanlıktan başka bir şey getirmeyeceğini öğrendim. (Bu arada cinsellikten çok kötü şekilde soğudum)
Kısaca ne denersem deniyim o kesin çözüme varıyorum. Ben dünya için, evren için, insanlar için hiçbir şeyim. Olup olmamam sistemi de değiştirmeyecek sistemin değişmesinde sistemi değiştirenlere mutluluk hormonu dışında hiçbir şey kazandırmayacak. Bugünlerde ilk defa sonu erken getirmeyi bu kadar ciddi düşünüyorum. Doğal içgüdüm baskın gelmezse amaçsızlığıma dahabda amaçsızlık eklemek istiyorum. En azından 17 yaşında hayalleri bile olmayan bir insandan kurtulur gezegen çok minik bir miktar da olsa oksijen israfı aza indirgenir.
Hepimiz bir çok şeyin çaresiziyiz. Büyütmemek lazım.
11.sınıfın başlarında biriyle tanışmış idim. Sevgi anlamını iyice yitirdiğim ve şakaya verdiğim zamanlardı aynı şu an olduğu gibi. Kimse beni sevemez kanka olmak en iyisi tarzında düşünürken buldum ver herkeste bunu uyguladım. Tanıştığım kişi o kadar güzeldi,eğlenceli ve zeki biriydi ki rüzgarına kapılmıştım sürekli şakalar yapıp eğlenirdik o sıra. Umudum olmuştu. Beni derslere adapte eden kişi oldu, çalışmamı bir şeyler başarmamı destekleyen kişi oldu, yoldaşım oldu. Ne olduğunu anlamadan çıkmaya başladık ama hep aynıydık. Onun büyük hayalleri vardı ve fazlalık olduğumu hissettim. Onu engelleyeceğimden öyle korktum ki ne yapacağımı bilemedim. Geceleri düşünüyor, düşünmekten gözüme uyku girmiyordu ara sıra. Sonunda olan oldu. En son engelle beni yazmıştım. Sınav grubu öğrencisini hayallerinden ayıracak kadar düşük biri olamazdım. O an öyle düşünmüştüm,hala öyle düşünüyorum. Çaresiz hissetmiştim,bombok bir durumda hissetmiştim işte o an. Bilmiyorum. Umarım kimse yaşamaz bu durumu.
yüzme bilmeyen birinin boğulurken ki çırpınışı
her şeyi yaptırır.
1 saat önce yemek yerken 10 cmlik örümceğin bana doğru yaklaşmasıdır. Sonuç ne oldu derseniz elimdeki bıçakla önce 3 bacağını kestim yavaşladı ortadan ikiye ayırdım gavatı.
Franz KAFKA mı dedi biri