Hükümete tepki olarak ilerlerken, daha sonra kendini terörizme bırakmış, türkiye'yi neredeyse iç savaşa sürükleyecek, taş ve sopalara karşın polisin orantısız güç kullandığı direniş.
Üniversitede, gece vakti kampüste bütün yurtları yollara döküp -kadınlı erkekliydi o zamanlar- bayrağı gururla en önde taşımıştım. Çünkü yeter ediyorduk, tepki veriyorduk, zarar vermiyorduk. Haklıydık.
En başta her şey normaldi. Haklı direnişti. Biz sizinle aynı düşünmüyoruz deniliyordu.
Taa ki, tepkiler vandallığa dönene kadar.
Hatta o gece bile, rektörlük binasının önüne gelince kimileri "hadi taşlayalım!" demişti. "Sebep?" demiştik, Ses çıkmıyordu.
Ardından okulun ormanlık alanının içinden sevgililer el ele çıkıyordu. Bizim olduğumuzdan daha fazlaydılar neredeyse. Yazıktı o gençlere. Şimdi evlenmişlerdir umarım.
Hayat hep böyle işte. Kimileri tepki gösterirken, kimileri umursamıyor. Kimileri de senin haklı bakış açını kendi fikirleriyle kirleterek sabote ediyor.